Πριν σκάσουν οι τρεις βόμβες...

 

Γιώργος Καρελιάς

Πριν σκάσουν οι τρεις βόμβες…

Η λέξη «βόμβα» στη δημοσιογραφική γλώσσα είναι τόσο πολύ χρησιμοποιημένη  που έχει χάσει τη σημασία της. Προσωπικά, όταν την βλέπω στους τίτλους των εφημερίδων, των ιστοσελίδων ή των τηλεοπτικών δελτίων, την προσπερνώ, ξέροντας ότι κρύβει μια συνήθη υπερβολή.

 Ωστόσο την χρησιμοποιώ συνειδητά στον τίτλο του σημερινού μου πονήματος, επειδή πιστεύω ότι όσα ακολουθούν δεν είναι υπερβολές. Και είναι πιθανό κάποιο από τα τρία-γνωστά, άλλωστε- προβλήματα που θα αναπτύξω, να «σκάσει». Τι θα γίνει αν «σκάσουν» δύο ή και τα τρία; Καλύτερα να το αφήσουμε. Δεν μας σώζει ούτε η Μεγαλόχαρη ούτε κανένας θεός της Ελλάδος.

 Κατά σειράν, λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Πρώτον, η επανακάμπτουσα-κατά τα φαινόμενα-πανδημία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα πήγε καλά στην πρώτη φάση της, την περασμένη άνοιξη. Η διαπίστωση είναι αντικειμενική και στηρίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, στον μικρό αριθμό θανάτων που κατέγραψε η χώρα. Ωστόσο η επιτυχία αυτή οφειλόταν, πάλι σχεδόν αποκλειστικά, στο γενικό λουκέτο που επιβλήθηκε έγκαιρα. Φυσικά, αυτό δεν μπορούσε να συνεχιστεί μετά την άνοιξη. Διότι οι επιπτώσεις στην οικονομία θα ήταν δραματικές και διότι οι κοινωνικές αντοχές είχαν εξαντληθεί. Μέχρι ενός σημείου, λοιπόν, η παρατηρούμενη εδώ και δύο μήνες αύξηση των κρουσμάτων ήταν μοιραία, εφόσον όλοι ζητούσαν το πολυπόθητο «άνοιγμα». Αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει καθόλου την κυβέρνηση από τις ευθύνες που έχει για τον τρόπο που το επιχείρησε. Το «άνοιγμα» χωρίς μέτρο στο βωμό της αύξησης του τουριστικού ρεύματος(πλοία και αεροπλάνα με επιβάτες-σαρδέλες), οι συνεχείς αισιόδοξες δηλώσεις για «ασφαλή χώρα» χωρίς επαρκή μέτρα στα σύνορα και οι παλινωδίες μεταξύ υπουργών και επιστημόνων, έχουν δημιουργήσει ένα κοκτέιλ που είναι δύσκολο να ελεγχθεί πλέον. Οι κυβερνητικές ευθύνες δεν αντισταθμίζονται με τις όποιες αντικοινωνικές συμπεριφορές, όπως επιχειρεί να κάνει το μεγαλύτερο μέρος των φιλικών προς την κυβέρνηση μέσων ενημέρωσης. Διότι, όταν ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν συνωστισθούν για λίγες ώρες οι επιβάτες, οι νέοι που πάνε στα μπαρ μπορούν κάλλιστα να πουν το ίδιο. Ούτε είναι λύση το ανάθεμα στα «κωλόπαιδα», όταν υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι φωτογραφίζονταν αμάσκωτοι και συνωστιζόμενοι σε πλήθος εκδηλώσεων(θέατρα, λιτανείες, πανηγύρια).

 Συμπέρασμα πρώτο: αν η πορεία είναι σαν τη σημερινή, μικρό το κακό. Τουλάχιστον η κυβέρνηση να φροντίσει όσο είναι ακόμα καιρός να «θωρακιστεί»(αν κρίνουμε από όσα λένε οι γιατροί, αθωράκιστο παραμένει) το σύστημα υγείας. Πριν γεμίσουν-ο μη γένοιτο- τα νοσοκομεία.

 Δεύτερον, παρά το «άνοιγμα», τα οφέλη φαίνεται ότι είναι μηδαμινά τόσο για τους επιχειρηματίες του τουρισμού(πλην αεροπορικών και ναυτιλιακών εταιρειών) όσο και για την εθνική οικονομία. Και επειδή οι ευρωπαϊκοί πόροι αργούν να έρθουν, καλό είναι η κυβέρνηση να πάψει να εξωραίζει την κατάσταση, πριν εμφανιστεί  κίνδυνος ανάλογος με εκείνον του 2009. Βεβαίως υπάρχει το «μαξιλάρι» που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό, αν η σημερινή τάση συνεχιστεί, κάτι που δεν γνωρίζουμε.

  Συμπέρασμα δεύτερο: για να μη «σκάσει» και αυτή η βόμβα, η κυβέρνηση να εγκαταλείψει τη θεωρία «ελέγχουμε την κατάσταση». Για να μη γίνει απότομα ανεξέλεγκτη.

 Τρίτον,  η τρίτη «βόμβα»(αυτή χρειάζεται όντως εισαγωγικά), η ένταση με την Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο, είναι η λιγότερο επικίνδυνη, παρά τα επιφαινόμενα. Με το μεγάλο ρίσκο που κρύβει πάντα ένας τέτοιος ισχυρισμός, θα υποστηρίξω ξανά ότι ο Ερντογάν δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, γιατί γνωρίζει ότι ένας πόλεμος με την Ελλάδα μπορεί να μην είναι περίπατος και, αντιθέτως, να  φέρει τον ίδιο και το καθεστώς του σε δύσκολη θέση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα αγνοεί τους κινδύνους, αλλά-αντιθέτως- κάνει ό,τι χρειάζεται για να τους μετριάσει και εντέλει να τους αποτρέψει. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιδιώξει ευρύτερη συνεννόηση στην επίμαχη περιοχή και, αν καταστεί εφικτό, να επιδιώξει λύση μέσα από διεθνές δικαστήριο. Αν ο κ.Μητσοτάκης το κάνει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και αφού προηγηθεί συνεννόηση με την αντιπολίτευση, αξίζει να υποστηριχθεί. Αλλωστε, πρέπει να έχει  πάρει το μάθημά του από  την λαϊκιστική στάση που τήρησαν ο ίδιος και η ΝΔ έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών.

 Γενικότερο συμπέρασμα: τα τρία σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα δεν προσφέρονται για πολιτικαντισμό, εφησυχασμό και προπαγανδιστική αντιμετώπιση. Γιατί όλα αυτά μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Η απόσταση από την επιτυχία στην αποτυχία μπορεί να είναι μόλις δύο γράμματα που αλλάζουν στις λέξεις.

 Εχουμε περάσει από τη φάση που περιγράφει αυτή η ατάκα του Γούντι Αλεν: «Το 80% της επιτυχίας είναι να κάνεις φιγούρα». Οσοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, θα προσγειωθούν ανώμαλα στην πραγματικότητα.